نیکو پرس – مرکز نیکوکاری شهدای مدافع حرم

به گزارش خبرنگار نیکوپرس به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد، وقتی مسیری را انتخاب می‌کنی که در سخت‌ترین شرایط زندگی انسان‌ها باید در کنارشان باشی و به آنها کمک کنی، این یعنی باید خودت را برای خیلی از چالش‌ها آماده کنی. در میانه راه در جا نزنی و تا آخر ادامه دهی. در پرستاری خدمت حد و مرزی ندارد؛ بله این یک نگاه کلی از حرفه پرستاری است.

یک پرستار در هر حالتی که باشد حتی خسته از کار روزانه یا در شیفت شب که باشد باز هم مسئول مراقبت و تیمار از بیماران است؛ حتی اگر شاهد برخوردهای ناسپاسانه از سوی برخی افراد باشد و یا حتی مراقبت از شخصی که هیچ خانواده و همراهی ندارد و نیاز به رسیدگی بیشتری وجود دارد.

امروز همزمان با میلاد حضرت زینب کبری(س) و روز پرستار است. به همین مناسبت به سراغ پرستاری رفتیم که اگرچه در کار پرستاری در ابتدای راه است اما در نوعدوستی و کمک به نیازمندان سابقه چندین ساله دارد و حامی ایتام کمیته امداد است. «زهرا گیلاسی» دانشجوی سال دوم رشته پرستاری است و این رشته را با علاقه انتخاب کرده، علاقه‌ای که شکل‌گیری آن حتما خواندنی است.

این بانوی خوش قلب در مورد علاقه‌اش به رشته پرستاری می‌گوید: در نوجوانی وقتی حدود ۱۳ ساله بودم تصمیم گرفتم پرستار شوم. همه از سختی‌های این حرفه می‌گفتند به ویژه آنکه زندگی عادی را از فرد می‌گیرد اما اتفاقاتی سبب شد که به این رشته علاقمند شوم. من اهل مشهدم از وقتی در موکب‌های زائران امام رضا(ع) در بخش درمان به زائران خدمت می‌کردم متوجه نیاز مردم به مراقبت و پرستاری شدم و به این حرفه علاقمند شدم. تصمیم گرفتم رشته دبیرستان خودم را علوم تجربی انتخاب کنم. خیلی علاقمند بودم از این طریق به مردم خدمت کنم، هم از نظر درسی برایم جذاب بود و هم از نظر شغلی. خدا را شاکرم که این موکب‌ها علاقه من را به این سمت هدایت کرد، این اتفاق در سال‌های بعد تکرار شد و من هر سال به دلیل علاقه‌ام به کار پرستاری، به موکب‌های امام رضا(ع) می‌رفتم. با وجود همه سختی‌هایی که از پرستاری می‌گویند، به دلیل شوقی که به این هدف داشتم، پرستاری انتخاب اول من شد. حالا که سال دوم رشته پرستاری هستم و کارآموزی عملی در بیمارستان هم می‌روم، از خداوند سپاسگزارم که مرا در این مسیر قرار داد.

خانم پرستار در رابطه با اینکه چطور حامی فرزندان یتیم شده است، می‌گوید: وقتی دبیرستانی بودم یعنی حدود چهار سال قبل پدرم که خودشان از امدادگران کمیته امداد هستند، به من پیشنهاد دادند که از حمایت از یک کودک نیازمند یتیم را برعهده بگیرم و من هم به دلیل اینکه با این مقوله آشنا بودم، پذیرفت. بعدها با نیت‌های مختلف ۲ کودک دیگر را هم تحت حمایت گرفتم و حالا به لطف خدا حامی سه فرزند از ایتام هستم. اگرچه هنوز فرصتی نشده که این عزیزان را ببینم اما آنها نیز در سنین نوجوانی هستند و امیدوارم با حمایت من و دیگر حامیان در مسیر درستی از سرنوشت زندگی قرار بگیرند.

این بانوی مهربان معتقد است: فکر می‌کنم همه ما انسان‌ها نیاز به کمک کردن داریم و این کار روح ما را به آرامش می‌رساند. معتقدم اگر گرهی از زندگی کسی باز کنم و یا دردی را از کسی دوا کنم به خودم کمک کرده‌ام و پرستاری هم همین است به نوعی برای من یک رزق است. وقتی به کسی کمک کنی حتی اگر یک لبخند کوچک به صورت کسی بیاوری، این باعث می‌شود که گرهی از مشکلات خودت باز کنی.

گیلاسی به تجربه‌های شخصی‌ خود در حرفه پرستاری هم اشاره کرده و می‌گوید: فردی را دیدم که هیچ یک از اعضای خانواده‌اش همراهش نبودند و حتی کسی نبود بود یک لیوان آب برای خوردن داروها به آن بیمار بدهد و من فکر می‌کنم هر قدم کوچکی هم که برای کمک به یک بیمار برداریم به خودمان کمک کرده‌ایم؛ به نظرم مقدار و نوع کمک مهم نیست همین در مورد کمک به نیازمندان و ایتام نیز مصداق دارد. مهم این است که هر کس به قدر توان خودش کمک کند. خداوند هم کسی را بیشتر از توان و وسعش تکلیف نکرده است.

وی می‌افزاید: وقتی در حال خدمت به یک بیمار سالمند بودم بسیار تشکر می‌کرد و دعای خیر برایم داشت این رفتار او بسیار برایم ارزشمند بود و خستگی مرا رفع کرد. به هر حال پرستاری شغلی است که در بسیاری از مواقع در بدترین شرایط بیمار و حال روحی خانواده‌اش با آنها مواجه هستیم و ممکن است در اثر فشار روحی و روانی، با ما برخوردهای خوبی هم نداشته باشند اما همین دعاهای خیر بیماران در خاطر ما می‌ماند و در زندگی به کار ما می‌آید. شاید برخی‌ فکر کند اینها شعار است، اما من میخواهم بگویم این طور نیست و این دعاها خیلی برای من ارزشمند است.

انتهای پیام